به گزارش مشرق، محمد ایمانی، فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: دشمن اگر در میدان مصاف با انقلاب اسلامی، کم آورده و شکست های بزرگی را متحمل شده، به جبران آن، به عملیات روانی سنگین اهتمام دارد.

ضربات بزرگ و بی سابقه ای را که متحمل می شود، کاملا کتمان می کند؛ و ضرباتی را که می زند، هزار برابر بزرگتر از واقع، بازنمایی می کند. هدف، اختلال در امید و انگیزه جبهه انقلاب است؛ که اگر روحیه امیدواری و سلحشوری از دست رفت، ورق بر می گردد.

ملت ما با اسرائیل، (سگ زنجیری آمریکا و انگلیس) طرف نیست. دشمن ما و همه ملت های مستقل دنیا، "صهیونیسم مسیحی" است.

آیا جز این است که جبهه صهیونیسم مسیحی، در اصل ماجرای پیروزی شگفت انقلاب، ماندگاری و گسترش آن، جنگ تحمیلی هشت ساله، ترور صدها شخصیت موثر انقلابی، آشوب افکنی و حمایت از گروهک های تجزیه طلب، حمایت از فتنه های پیچیده نفاق جدید، تحریم اقتصادی و فشار حداکثری، و نهایتا دو جنگ موسوم به جنگ جهانی چهارم و سوم، از ملت بزرگ ایران شکست های پیاپی خورده است؟

 چرا باید از این حقیقت با عظمت و باشکوه غافل شد، اما منفعل از تبلیغات پرحجم دشمنان، فلان اقدام تروریستی آنها را دستمایه آیه یاس خواندن و جزع و فزع قرار داد؟ دشمن در این مصاف، ضربات راهبردی بزرگی خورده و ضربات موردی و تاکتیکی (مثل ترور) هم زده  است. چرا مقیاس ها را درست نبینیم؟

آیا وضع صهیونیست ها و دیگر دشمنان، پس از نوع ترور ها بهتر شده، یا وخامت بیشتری پیدا کرده؟ تل آویو، مثلا پس از ترور شهید سلیمانی امن تر و با ثبات تر شده، یا در بحرانی عمیق تر فرو رفته است؟!

دشمن اگر یکی زده، یکی یا چند تا هم خورده. چرا مقیاس ها را درست نبینیم؟ از ضربات بزرگ و راهبردی که بگذریم، صهیونیست ها فقط ظرف چهل روز و در امنیتی ترین خیابان های خود، بالغ بر بیست نفر تلفات دادند و این، غیر از افسران موساد و فرماندهان نظامی است که چند وقت یک بار، به تیر غیب گرفتار شده، اما صهیونیست ها صدایش را در نیاورده اند. (پیش از این چند گزارش مستند، در همین کانال منتشر شده است).

اسرائیل، به شهادت ده  ها مقامات سابق و فعلی و تحلیلگران خود، پشت دیوار حائل در حال جان کندن است؛ تا آنجا که کسی مانند ایهود باراک نخست وزیر سابق، هشدار می دهد این رژیم ممکن است 80 سالگی خود، یعنی شش سال بعد  را نبیند. 

درباره جنگ با دشمنان جبهه حق، بیان یک موضوع بدیهی اما مغفول، ضرورت دارد. این که؛ جنگ میان جبهه حق و باطل،  حرکت تخته گاز در اتوبان سر راست و یکطرفه، و عجین با پیروزی همیشگی نیست.

البته اگر همه اعضای جبهه حق، به ترتیب صحیح ارکان "حیات مومنانه" پایبند بودند، قطعا پیروزی، همیشگی و سریع تر و نزدیک تر بود. اما کم گذاشتن در برخی ارکان که از جمله آنها "ایمان، اخلاص، تدبیر، عمل صالح، خطر پذیری و مجاهدت است"، موجب وقوع برخی ناکامی ها، یا کُند شدن سرعت پیروزی می شود.

همچنین، ابتلا و امتحان، جزو سنت های الهی برای غربال شدن ایمان افراد، ریزش برخی از آنها ، و بر کشیدن برخی دیگر، متناسب با حسن ظن و استقامت و مجاهدت هر یک از آنهاست. بر اساس سنّت الهی، و در سرانجام کار، پیروزی با حزب الله است؛ اما خود جنگ، فراز و فرود، زد و خورد، و پیروزی و ناکامی دارد. چنان که در سوره آل عمران فرمود: "إِنْ یَمْسَسْکُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ ۚ وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَیَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَدَاءَ ۗ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ.

اگر به شما آسیبی رسید، به دشمنان شما نیز آسیب رسید. این روزگار را با میان خلایق می‌گردانیم تا خداوند مقام اهل ایمان را معلوم کند و از شما مؤمنان، گواهانی بگیرد. و خداوند، ستمکاران را دوست ندارد".

تفاوت بزرگ جبهه حق با باطل در ناگواری ها، آن است که مومنان، سرپرست و پشت و پناه دارند؛ اما جبهه کفر، بی پشت و پناه است و نمی داند برای جبران، باید به کدام قبله بازگشت کند.

خداوند در سوره محمد (ص) با لحنی مطالبه آمیز می پرسد: "اَفَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ ۖ وَلِلْکَافِرِینَ أَمْثَالُهَا. ذَٰلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَی الَّذِینَ آمَنُوا وَأَنَّ الْکَافِرِینَ لَا مَوْلَیٰ لَهُمْ.

آیا در زمین سیر نمی کنند تا عاقبت حال پیشینیان را مشاهده کنند که چگونه آنها را خدا هلاک کرد؟ و این کافران هم مانند آنها، به کیفر کفر خود البته می‌رسند.  این بدان سبب است که خداوند، یار و مولای مؤمنان است و کافران، هیچ مولا و یاوری ندارند".

مهم، استقامت و اهتمام و عمل مجاهدانه است؛ و گرنه جنگ، گوارا و ناگوار، و کشتن و کشته شدن دارد؛ چنان که امیر مومنان (ع) به هنگام پذیرش صلح و حکیت در صفین، و در توصیف یاران پیامبر خدا (ص) فرمود‏:

"ما با پیامبر خدا (صلی اللّه علیه و آله) بودیم. پدران و فرزندان و برادران و عموهای (مشرک) خود را می کشتیم و این، جز به ایمان و تسلیم ما نمی افزود، که بر راه راست بودیم و بر سوزش زخم ها، شکیبایی می ورزیدیم و در جهاد با دشمن، با جدّیت ایستاده بودیم. 

بسا مردی از ما و مردی از دشمنان ما، پنجه در می افکندند، تا کدام یک دیگری را شرنگ مرگ چشاند. گاه ما بودیم که جام مرگ از دست دشمن می گرفتیم و گاه دشمن بود که جام مرگ از دست ما می گرفت. چون خداوند صداقت ما را در پیکار دید، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و ما را پیروزی داد. تا اسلام استقرار یافت و در منزلگاه های خود مأوا گزید.

به جانم سوگند، اگر شیوه و سیرت شما را پیش گرفته بودیم، حتی ستونی از این بنا برپا نمی شد و درخت اسلام را شاخه تری نمی رویید. به خدا سوگند، آنچه بعد ازز این (پس از اسیر فریب دشمن شدن و جهاد را واگذاشتن) می دوشید، خون خواهد بود و نصیبی جز پشیمانی نخواهید برد". (خطبه 56 نهج البلاغه)

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.